Slokje bier; we zijn getrouwd
Blijf op de hoogte en volg Meike
04 November 2015 | Zuid-Afrika, Letsitele
Maar ik had al besloten om het maar gewoon te laten en misschien 2 dagen echt weg te blijven. Na school hebben W en ik geoefend met grade 4 voor de Prizegiving.
Dat is een evenement aan het eind van november waarin de hele school samenkomt in een kerk in het dorp en elke grade een optreden geeft voor alle ouders/familieleden en andere bezoekers. Het zijn voornamelijk gospelliedjes kinderen liedjes over Jezus (niet te vergeten dat we onze twee evangelisten als organisatoren hebben hahaha).
We deden het nummer 'I am a friend of God', een heel leuk nummer, vooral omdat werkelijk alle kinderen muzikaal zijn! Al zouden ze niet super goed kunnen zingen, doen ze wel schaamteloos mee. Want zo zijn ze het gewend, dansen en zingen moet je doen omdat het iets moois is en omdat je kan genieten, niet omdat het niet perfect klinkt. Ze hebben wel allemaal een fantastisch ritme gevoel. Het simpele tel-klap-tel-klap kwam er totaal niet bij de pas, een ritme werd geklapt die ik niet eens bij kon houden en ze zongen er ook nog bij!
Ik heb vervolgens op donderdag en vrijdag sir Cosmas geholpen om werk en toetsen na te kijken. Hij geeft namelijk twee vakken in 4 klassen. Ook is hij het hoofd van de intermediate fase (dus grade 4 naar grade 7).
Het weekend was erg lang- het was op zaterdag niet super mooi weer, maar ik heb gelukkig de hele dag kunnen gebruiken voor mijn tegel, wat uiteindelijk wel meer tijd in beslag nam dan ik dacht. Zondagochtend ben ik met J meegegaan naar haar kerk. Een protestantse kerk, volledig in het Afrikaans. Zelf ben ik niet protestants, heb heel erg weinig kennis van de Bijbel, maar het leek me toch leuk en interessant om het toch een keertje mee te maken. J is namelijk erg gelovig, maar wel op de goede manier denk ik. Ze veroordeelt niemand, voor haar is geloof geen religie (regeltjes volgen en de 'speciale dagen vieren') maar meer het geloof vinden in jezelf. Ze zei altijd: 'Je bent nooit echt alleen, je staat er ook nooit alleen voor omdat je altijd kan bidden naar Jezus en naar God. Je hoeft niet bang te zijn dat ze je verlaten, want je zal altijd een kind van God blijven en je zal altijd vergeven worden voor je zonden. Het gaat. Er niet om hoe lang je kan vasten, of hoe goed je wel niet bent in het afslaan van alcoholische drankjes of hoe erg je verkondigt dat het christendom het beste is. Het gaat erom dat jij ZELF vervuld bent, dat je je vrij kan voelen omdat Hij altijd naar je zal luisteren en voor je zorgt.'
Kijk, en op die manier is het (voor mij) een prachtige reden om gelovig te zijn. Want je ziet dat J oprecht gelukkig ermee is; als ze gebeden heeft, of de bijbel leest of nadat ze terugkwam van dat kerkkamp vorig weekend. Je ziet dat ze er zèlf blij van wordt, dus wie zijn dan de niet-gelovigen om daar moeilijk over te gaan doen met wetenschappelijke theorieën of sarcastische opmerkingen. Ik heb er altijd zo tegenaan gekeken, maar ik heb afgelopen weken natuurlijk elke dag samengewerkt/gewoond met religieuze mensen, dus ik ben er extra mee bezig geweest. Meer respect gekregen voor het effect wat 'geloven' op mensen kan hebben
Anyway, we kwamen terug van de service en toen was de elektriciteit er nog steeds uit. Overigens was ik die ochtend maar nèt op tijd, want de klok is in Nederland natuurlijk een uur achteruit gegaan!! En mijn telefoon stond nog op Amsterdam tijd....
Maar uiteindelijk kwam de elektriciteit terug om 17 uur, er zouden kabels gestolen zijn (iets wat vaak gebeurt, ze worden dan in stukken gezaagd worden en doorverkocht) en daardoor duurde het zo onwijs lang totdat het weer terugkwam, loadshedding duurt eigenlijk maar 2-4 uur. Maar TOEN: 15 minuten later begon het enorm te stormen. En raad maar, de elektriciteit viel weer uit... Want de power van de boerderijen worden altijd als eerste uitgezet tijdens de thunderstorms omdat dat de verste afstand is (vraag me niet om die gekke logica uit te leggen). Dus opnieuw zaten we weer een volledige dag zonder elektriciteit- ook maandag overigens.
Maandag en dinsdag heb ik twee dagen veel natural science lessen gegeven aan grade 4 tot grade 7. Over de rotatie en revolutie van de aarde, het was zo grappig om hun uitdrukkingen te zien bij mijn verhaal over seizoenen. In Nederland is het namelijk niet zo warm als hier hahah- de winter komt eraan. "What mam? Is it snowing? WHAT, 10 degrees? Mam you not dying?" Het waren twee hele gezellige dagen, vooral ook weer het lachen met sir Cosmas.
Op woensdag hebben Alex en A en ik vrij gekregen om naar Hoedspruit te gaan voor mijn allerlaatste excursie. Dit weekend was niet mogelijk omdat Alex al naar Kruger zou gaan en ik niet de vervoers/driverskosten wilden betalen in mijn eentje maar OOK niet deze laatste ervaring wilde opgeven. Dus E had ons met alle plezier vrij gegeven voor woensdag om toch te gaan. We zouden naar de Nyani Tribal Village gaan voor een dans en zang optreden en een lunch daarbinnen. Daarna zouden we naar Jessica the Hippo gaan.
Kort verhaal over de reis erheen: we waren verdwaald en toen we eindelijk aankwamen bij de poort van de Village kwamen twee van de dansers ons helpen. Ah wat waren ze gezellig, de één heette Basil en die nam ons mee naar binnen. Tijdens het optreden hoorde we de geschiedenis over het dorp. Het is een Shangaan cultureel dorp, die opgebouwd is door Axon Khosa en zijn familie in 1994, in de oude Shangaanse stijl. Het dorp was gebouwd op het land van Khosa's grootvader en het is nu een 'familiebedrijf'. Sommige van zijn familieleden die voor het dorp werken wonen er permanent. De familie gaf ons een performance van dans in verschillende soorten kleding en het verhaal van de Shanganen:
(Hier is de link voor een duidelijke uitleg- het is misschien niet heel slim om het verhaal hier helemaal uit te leggen haha) http://www.shangana.co.za/shanganahistory.aspx
Na deze voorstelling werden we welkom geheten in het dorpje zelf, waar we er ronde hutten, de sacreer tree en een zwanger zwijn zagen. Daar werden de gebruiken van de Shangaans uitgelegd. Er werden stokgevechten gedaan, waarmee de Shangaans jongens hun sterkte trainden. Ook werd er een trouwerij nagespeeld, de vrijwilliger uit het publiek had al een vriendin, die ook aan het kijken was. Blijkbaar kwam dat mooi uit want ja, meerdere vrouwen zijn natuurlijk hartstikke normaal. Ze lieten de meisjes en jongens apart zitten want dat is wat ze ook in hun cultuur doen. Over dat polygamie; het is gebruikelijk in meerdere culturen. En iedereen denkt er natuurlijk anders over maar laat me uitleggen wat mij verteld is over de "meerdere-vrouwen-hebben" door een zwarte die het er zelf niet mee eens is, maar wel heeft mee gemaakt: Het is niet zo dat een man zomaar iedereen kan trouwen die hij wilt. Hij moet de familie van de vrouw bewijzen dat hij haar kan beschermen, onderhouden en liefde kan bieden. Hij moet laten zien dat hij geld heeft. Pas dan kan hij een tweede vrouw nemen, of een derde. Daarnaast leven die vrouwen nooit ècht samen. Dus ze worden niet op een hoopje gegooid samen, maar krijgen hun eigen huis met de man, of eigen kamer. Vaak nemen de mannen een tweede of derde vrouw met een "goede reden", zijn eerste vrouw kan bijvoorbeeld geen kinderen krijgen en zij stemt ermee in om een soort edelmoedig te zijn als hij opnieuw trouwt met een vrouw die wel kinderen kan geven. Veel vrouwen stemmen ook in om te trouwen met een man die al 2 vrouwen heeft, omdat ze dan zelf onderhouden kunnen worden of omdat ze gewoon graag willen trouwen. Dus er zitten veel redenen achter waarom dit nog reeds gebeurt. Probeer niet meteen je neus op te trekken als iemand van zo'n cultuur zegt meerdere vrouwen te hebben ;) in ieder geval in de Shangaanse cultuur, als er een trouwerij is, wordt er bier gedronken door de man en de vrouw om te laten zien dat ze elkaar accepteren en ze zijn getrouwd. De jongens worden ook op een bepaalde leeftijd 'aan hun lot over gelaten'. Alleen in deze traditie laten de jongens elke avond met een bepaald hard geluid aan het dorpje weten dat ze nog steeds oké zijn. Er is ook één mam de headman, die de beslissingen maakt (wat altijd gebeurd onder de sacreer tree).Als hij het probleem niet kan oplossen dan is er een groep raadsheren ende chief die het laatste woord hebben. Axel is de chief, hij is de oudste lid van het dorp en van de sterkste clan. De ouderen in het dorp zijn de docenten en de verhalenvertellers en behouden daarmee de tradities en culturele waarden voor de kinderen. Aan het eind hebben we met z'n allen geluncht. Ze hadden pap voor ons gemaakt met butternutsquash (een soort pompoen), spinazie (die blijkbaar echt alléén maar door de zwarten gemaakt kan worden, volgens elke Afrikaner), pittige chakalaka en -natuurlijk- gebraaid vlees.
Na de tribal village hebben we een heel bijzondere 15 jarige Jessica ontmoet. Ze eet ongeveer 80 kg zoete aardappelen en mais per dag. Ze drinkt graag rooibos thee met lekker veel suiker. Ze is alleen wel verwend, de aardappelen moet vers gesneden worden, een uur te vroeg en ze eet ze niet meer. En ook de thee moet aan eisen voldoen; een beetje warm en wel ècht zoet. Dit meisje is een nijlpaard. Ik moet erbij zeggen dat je misschien denkt dat leeuwen het gevaarlijkste zijn om überhaupt bij in de buurt te komen, maar daar zit je mis. Nijlpaarden doden meer mensen dan de gehele big 5 bij elkaar... En wij hebben haar geaaid, kusjes gegeven en gevoerd. Jessica was 15 jaar geleden aangespoeld bij een overstroming bij een boer, die zag dat ze nog haar navelstreng had en dus te vroeg geboren was (en gescheiden van haar moeder). Hij verzorgde haar en zijn vrouw behandelde haar voor de rest van Jes' leven als haar eigen dochter. Vandaar dat Jes nu 'tam' is. Maar ze is vrij, dus s'avonds vertrekt ze via de rivier langs het huis van de farmer, naar een kudde hippo's die een eind verderop verblijven. Ze heeft daar ook een aantal vriendjes! Dus ze is niet gevangen of volledig het wild verleerd. Ze gaat nog steeds haar eigen gang, ze weet precies de tijden dat ze gevoerd wordt, vaak dus ook door toeristen en als ze daar geen zin in heeft dan is ze nergens te vinden, dan is ze ergens in de rivier. Er is dan geen enkele mogelijkheid om haar te verleiden om terug te komen. Ze doodt krokodillen als ze die ziet. In de buurt van het huis om haar 'ouders' te beschermen. Dus hoe lief ze ook op ons wachten om eten in haar mond te gooien en haar via een grote Coca-Cola fles met een speentje thee gaven, ze is absoluut niet tam. Ze is gewoon gewend aan de liefde van mensen en dus doet ze ons niets. We hebben ook Ricchi ontmoet. Een babynijlpaardje die ook vroeg geboren aangespoeld was tijdens een van de grote floads. Hij was gebeten door een krokodil, dus voor de farmers was er opnieuw een reden op dit dier te redden. Hij zou namelijk of doodgebloed zijn of opgegeten worden door krokodillen. Dus hij heeft geluk gehad om heel toevallig óók bij deze mensen aan te spoelen.
En dan donderdag.. De dag waarop ik van iedereen afscheid moest nemen. Van de kinderen en de leraren. Het was een zware dag, vooral omdat ik dus niet alleen gedag moest zeggen tegen grade 1B, zoals Nela, maar ook tegen grade 4-7 waar ik veel tijd heb doorgebracht de laatste weken. En dan de leraren, zo veel lol gehad, zoveel van geleerd en zo ontzettend hartelijk ontvangen. Ik ga ze allemaal missen. Misschien als ik ooit nog eens terugkom dan zie ik de docenten, als ze er nog steeds werken. Maar de kinderen.. Grade 7 gaat natuurlijk naar high school volgend jaar. Het was gelukkig geen verdrietige dag, we hebben geknuffeld, gelachen en fantastische foto's genomen.
Vrijdag was het dan tijd om weg te gaan. S'ochtends bleef ik thuis om mijn koffers volledig te checken en om 3 uur s'middags zou mijn shuttle (nu zeeeker een andere geregeld dan die vorige, ik ga niet weer 4 uur wachten op een kapotte bus). Hij zou ons ophalen bij het tankstation in Tzaneen. Alleen hij was iets eerder dan 3 uur, had iemand anders daar ook opgehaald en was doorgegaan. Hij was me dus vergeten!! Gelukkig kwam hij heel snel terug en had ik maar een half uurtje vertraging. Eenmaal in Pretoria werd ik opgehaald door oom A. In de auto vertelde hij me dat het plan dat we gemaakt hadden met de professor KNO van de universiteit van Pretoria, niet doorging. Iedere student staakt momenteel tegen de hoge studentfees. Het is dus te gevaarlijk eigenlijk om naar de universiteit te gaan, hoewel niet iedere leerling meedoet aan die radicale opstanden (auto's kapot maken, colleges verstoren etc.) . Dus alle practicums gaan niet door, oftewel dat ze naar de rural clinics en academische ziekenhuizen gaan en helpen. Ik kon meegaan 'vermomd' als student en meekijken wat ze doen en wat er gaande is. Maar nu de universiteit het niet meer doet, was er voor mij ook geen mogelijkheid om er binnen te komen.
Dus wat we de afgelopen dagen gedaan hebben? Vooral geprobeerd op toch nog iets geregeld te krijgen. Zaterdag ben ik met oom A en tannie R naar een ontzettend leuke markt geweest waar ze deels mooie spullen verkopen en de andere helft is eten, internationaal eten en Afrikaans. Volgens tannie R hadden ze zelfs kroketten haha (we hebben dat kraampje alleen niet meer kunnen vinden). S'middags zijn we naar Monte Casino in Joburg gegaan voor de birdzoo. Rond 17 uur werd ik opgehaald door hun jongste zoon van 26 en zijn vriendin om de finale rugby te kijken in een soort eet-kroeg in de buurt met zijn vrienden. Het was een hilarische avond en aan het eind zijn we nog naar de gekste club geweest die je je kan indenken. Ze dansten de hele avond de sokkie.. Op maandag ben ik s'avonds bij hun netball gaan kijken, de rest van de dag was grotendeels bij Albert. Dinsdag ben ik met de twee meegegaan om naar S (de zoon) zijn rugby te kijken. Helaas zijn we nog steeds aan het zoeken voor opties die mij bezig kunnen houden komende weken. But for now, ben ik nog aan het genieten van het warme weer!
Lang verhaal weer, excuus, maar ja er kan veel gebeuren in 2 weken!
Dikke kus xx
-
05 November 2015 - 10:30
Agnes Räkers:
Ha Meike,
Wat maak jij leuke dingen mee. Heel boeiend om jouwverslagen te lezen, ik verheug me al op kerstmis om jouw verhalen te horen. (hopelijk treffen we elkaar in H).
Ik ben blij om op deze manier al veel te lezen en foto's te kunnen kijken.
Nog een paar mooie weken, geniet ervan.
Agnes -
05 November 2015 - 10:30
Agnes Räkers:
Ha Meike,
Wat maak jij leuke dingen mee. Heel boeiend om jouwverslagen te lezen, ik verheug me al op kerstmis om jouw verhalen te horen. (hopelijk treffen we elkaar in H).
Ik ben blij om op deze manier al veel te lezen en foto's te kunnen kijken.
Nog een paar mooie weken, geniet ervan.
Agnes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley