Don't dance

Vandaag ben ik precies een maand weg van huis. Eigenlijk is dat helemaal niet zo lang maar het voelt als een eeuwigheid; je zit letterlijk in een andere wereld en het is voor andere moeilijk voor te stellen hoe het hier dagelijks gaat. In Nederland hoor je elke dag iets over politiek op de radio, iets kleins. Hier in Afrika hoor je elke dag dat er een shooting is geweest, iemand is neergestoken of overvallen. En het is normaal. E zei al 'Ik verbaas me nergens meer over hier, ik heb gezien dat op kinderen gejaagd werden, dat kinderen zelf jaagden, dat er geld werd gestolen van de mensen die het het meest nodig hadden, dat moeders meer en meer kinderen krijgen omdat ze dan geld van de overheid krijgen en ze vervolgens niet voeden. Ik kijk nergens meer van op.'

In ieder geval, vrijdag hebben we voor wat afleiding gezorgd op school. Na de eerste pauze zouden de klassen geen examens meer hebben en dus gingen Nela en ik de film Prince of Egypt met ze kijken. Of te wel, een computer met de film gestreamd via internet aangesloten op de beamer. Met boxen waar het volume ook weer niet zo erg versterkt wordt. Zo merk je nog eens extra dat wij zo makkelijk op onze middelbare scholen wat laten zien via internet. De beamer hangt al aan elk plafond in elke klas, het internet werkt altijd, de computer is al aangesloten en de kwaliteit is goed. Maar hier.. Elke keer moesten we alles aansluiten en aan het eind weer losmaken. Iedereen moest heel stil zijn anders hoorde je het geluid niet goed. Ook was het niet eens echt goed donker te maken want de gordijntjes konden niet goed dicht. En wat waren ze blij en verrast!!! Ze zien nooit films. Maar echt nooit. Ze hebben zeker geen tv thuis,
Er was ook een plan dat ik Grade 7 het nummer 'Happy' van Pharell Williams zou leren. E riep me om even haar kantoor in te komen toen A, W en ik aan het oefenen waren. Ze vertelde me dat ik de kinderen niet mocht laten dansen. Waarom?
De kinderen hier zijn al van een hele jonge leeftijd seksueel actief. De kinderen in dit dorp dan. De meisjes leren al vlak na hun eerste menstruatie hoe ze seks moeten hebben met de man zodat ze hem kunnen. Sekstraining. En E maakte geen grapje. Ze leren hoe ze moeten bewegen van hun moeders en grootmoeders. Die hebben dit namelijk ook geleerd toen ze jong waren. Soms kan dat dus ook 7 jaar zijn. Er was een 'stelletje' betrapt op school zelfs, die actief waren in het toilet. Het meisje was inderdaad 7. Dit is zelfs vaker voorgekomen maar zij was de jongste. In het dorp wordt er ongelofelijk veel nadruk gelegd op seks. De uitdrukking 'once you go black you never go back' klinkt grof, maar het komt voort uit het feit dat de meisjes (en jongens) al leren hoe ze de ander moeten plezieren. E heeft het verboden op school. Ze geeft vanaf grade 4 trainingen lessen over HIV en over seks. Maar het is onmogelijk om ze te veranderen. Ze bewust maken van wat er kan gebeuren is zo moeilijk, want van thuis krijgen ze andere geloven mee. Toen E 'dan maar' een keer condooms uitdeelde (dan deden ze het in ieder geval veilig, ze zullen het hoe dan ook doen) werd verteld dat de blanke de ziekte in de condooms stoppen. Ook dat als je naar bed gaat met een maagd, de ziekte genezen wordt. Het is onmogelijk om die geloven te begrijpen, hoe ze het hun kinderen, hun dochters, hun zonen kunnen aandoen. De jongens worden namelijk, met TOESTEMMING van de ouders, het moment dat ze een bepaalde leeftijd bereiken, 3 weken de bush ingestuurd om te overleven. Zonder iets bij zich. Dit jaar zijn er al 31 minderjarige jongens overleden. Hoe dat gebeurd is, uithongering, uitgedroogd, gedood door een dier of een mens. Maar de ouders sturen hen erheen.
Het is te bizar voor woorden en het is zo'n hopeloze zaak om op te lossen.
We hadden dus maar besloten om het nummer niet te doen, want zo'n ritme kan wat losbrengen. De meisjes kunnen namelijk dansen op een manier die wij niet herkennen maar die opwindend kan zijn voor de jongens (ja zo'n dans leren ze dus ook).

De rest van het weekend was traag en koud. We hadden gedacht om zondag toch nog naar Letti te gaan, de kokkin van Feeding Scheme, maar ook dat ging niet door omdat het zo hard geregend had en nog eens ging regenen. En probeer dan maar met 20 man in een immens klein oppervlak te koken om maar niet buiten in de moeder weg te zakken.
Maandag hebben Nela en ik de films afgekeken in de klassen.
W, A, Milly en ik zijn in de ochtend nog naar het dorp gegaan omdat ze een brief moest afgeven bij het disability centre. Ook aan die samenwerking wordt een eind gemaakt. Wat bleek; door de overheid wordt geld gegeven aan zulke soorten centres, maar dat geld werd gestolen van deze disability centre en verdeeld over de vrouwen die daar toezicht houden op de kinderen. Maar ze doen ook helemaal niets voor de kinderen. Ze bewaren geen bonnetjes van het eten wat ze kopen en kunnen dus ook niet bewijzen dat ze die kinderen ook daadwerkelijk te ten geven. Soms sluiten ze alle 12 op in het kleine huisje waar ze over beschikken en zitten zelf de rest van de dag buiten.
Een van de vrouwen roddelt. Ze verzint leugens over iedereen uit het dorp en maakt er grote drama van. Dit keer, en dat was de druppel die de emmer deed overlopen, zei ze dat wij vrijwilligers steeds opnieuw en opnieuw beloven ze geld te sturen en foto's maken om in ons eigen land te laten zien hoe slecht ze het hebben. Zodat we ze kunnen helpen. Maar wij zouden nooit of te nimmer geld hebben gegeven en daarom liegen en ook zelfs geld stelen. Dus E was er klaar mee. W, A en ik hebben een uur lang in de auto gewacht totdat Milly (er was een soort vergadering gaande, waarvan er 1 man die zelf ook waarschijnlijk geestelijk niet helemaal normaal was, alleen maar aan het schreeuwen was) eindelijk terug kwam naar de auto. De mensen wilden de brief niet eens aannemen; ze WILDEN niet dat we weggingen van dit project. Maar er zit geen kans meer in om dit corrupte gebeuren weer op te nemen. Daarna zijn we ook langsgegaan bij Letti om een paar handdoeken en waspoeder af te geven, ze wast ze namelijk nooit en die handdoeken waren voor Feeding Scheme. Dus Milly moest haar er weer even aan herinneren dat dit gewoon gedaan moest worden hahah

Dinsdag was een dag zoals altijd, gewoon school en ontzettend warm!

Woensdag vierden we Heritage day, die eigenlijk op donderdag zou vallen maar dan was de school gesloten. De meisjes waren in grote kleurrijke rokken en kralen in hun haar en de jongens droegen grote gekleurde shirts met 'goud' gestikte randen. En de meiden vonden het fantastisch, ze dansten de hele ochtend want met die rokken lijken je bewegingen NOG groter. C, een blanke Zuid Afrikaanse docent hier op school (dochter van het hoofd van administratie, B) kwam met ons mee naar huis omdat we de volgende dag al heel vroeg de Lionwalk gingen doen in Ekopark en zij met ons meekwam.
We stonden op donderdag dus om 4.30 al op om vervolgens om 5.15 te vertrekken....
Of course kwam de gids te laat en moesten we even wachten daar. Wat wel mooi uitkwam was dat Nela, C en in de enige waren die die ochtend de walk gingen maken!
We gaven de camera aan 1 van de 5 rangers, jonge mannen met ontzettend veel humor, en gingen op pad. We hadden 3 witte leeuwen van 2,5 jaar oud. Ze waren al heel groot en konden je gemakkelijk omver duwen en ook helaas volledig onder het vuil wat ze met alle liefde aan je afveegde. In het begin waren we ook aardig bang voor die enorme kaken en poten, en de rangers bleven maar zeggen 'hug them, pulp their tail etc'. Maar ze waren soort getrained om er lopen, dus het was niet gevaarlijk. Toch waren ze heel erg speels en eigenwijs. Het was echt bizar, het leek alsof je aan het lopen was met de hond, maar je liep met puberende leeuwen.. Daarna waren we het Ekopark ingegaan waar ze leeuwen van verschillende leeftijden hebben (in kooien, van niet hele grote omvang) en tijgers, hyena's en aapjes ook in hun eigen kooi verblijven. Het was heel gaaf om ze allemaal aan te raken en ermee te spelen, maar toch blijft de ongemakkelijkheid dat deze dieren in een tè kleine kooi leven, ondanks het feit dat ze goed eten krijgen en ze goed worden verzorgt is hun leefomgeving niet groot genoeg..
Vervolgens zijn we met z'n drieën gaan ontbijten bij een restaurantje onderweg naar C's en B's huis om ons om te kleden om naar de rivier de gaan in de buurt. De rivier was een redelijk onbekende plek in een estate, maar C en haar broer kwamen er vaker.
We hebben er de hele middag gezeten en gezwommen met C's broer en 4 vrienden van hem. Eerst waren er drie zwarte jongens, vast begin 20, en C wist niet zeker of we al erheen konden (we zagen hen door de bosjes) zonder dat haar broer er al was. Eerst leek het raar, maar ze zei dat je nooit wist wat ze konden doen, wij zijn jong en blank. Het is gek om erover na te moeten denken, maar er is nou eenmaal niet voor niets een soort angst gecreëerd van (blanke) vrouwen voor zwarte mannen. Je kan het nooit zeker weten, of ze oké zijn, ook al zien ze er nog zo gezellig uit. Eerst leek het super racistisch, maar geef toe, als je een s'avonds een groepje Russen buiten ziet staan, dan neem je er toch ook een bochtje omheen? Weet jij veel of ze gedronken hebben of niet. E heeft ons al vreselijke verhalen verteld over wat er met een paar kennissen van haar gebeurd is, dat je toch moet proberen om niet al te naïef er tegenaan te kijken en het zekere voor het onzekere moet nemen

Vrijdag en zaterdag waren het enorme uitrust dagen, we hebben zaterdag onze spullen verhuisd naar E's huis (naast het vrijwilligershuis dus een grote move was het ook niet), omdat de meisjes van de groep missionairies in het vrijwilligershuis zouden gaan slapen. Zaterdagochtend is ook Marie vertrokken, het was vrijdag haar laatste avond en we hebben een goede brai gehad en wat Amarula glaasjes.
En toen, zondagmiddag om 14.30, kwam de groep. 40 jongens en 32 meisjes..
Alle jongens gingen in een gigantische tent in de tuin, terwijl de meisjes zich in het huis installeerden. Een lange middag was het want ze namen gelijk het zwembad in en het was te warm om terug naar de kamer te gaan, dus Nela, W en ik hebben het grootste gedeelte van de dag op de veranda doorgebracht. Pas s'Avonds had ik een gesprek met een van de meisjes die super aardig was en uitlegde wat ze hier doen:
Ze (de meesten) hebben eind vorig jaar hun eindexamen gehaald -hun schooljaar loopt natuurlijk anders- en zijn van allemaal verschillende scholen en kerkgemeenschappen. Ze hebben zich opgegeven om een jaar lang langs dorpen te gaan om langs de huizen te gaan en met en voor de gezinnen te bidden. Daarnaast bouwen ze dus ook hun eigen identiteit, verbonden met God, en leren ze hoe ze echt moeten worshippen. Ze leven met onwijs weinig voor een jaar. Soms hebben ze echt nauwelijks iets, maar dat is gewoon deel van hun missie. Het gaat niet om hún, maar om wat ze kunnen geven.
En hoe erg je ook tegen kan zijn in wat ze geloven, zij doen ten minste wat. Ze strooien geen geld of zeiken niet om betere faciliteiten. Zij helpen de arme mensen zonder zelf iets terug te vragen. Ook al zijn ze er maar 4 dagen, ze willen proberen om te bidden voor de gezinnen en de hekserij uit het dorp te halen. Een hele lange (en nogal angstaanjagende hahah) klus.

Woensdag en donderdag zullen Nela en ik meegaan met C, haar moeder en twee docenten naar Eiland. Dat is een soort vakantieplannen voor voornamelijk blanke Afrikaners, maar dit keer nemen we een select groepje uit grade 4 tot grade 7 mee.
Dit zijn de leerlingen die hard hebben gewerkt, zich goed hebben gedragen en die het dus echt verdienen. Daar zullen ze vrij zijn om in het water te spelen (niet zwemmen, want ze zullen dat waarschijnlijk nooit geleerd hebben) en s'avonds spelen we spellen om hun te leren om een goede leider te zijn, leven over groepsdruk en motivatie.
En ik denk dat ze niets mooiers hadden kunnen verzinnen om die leerlingen te belonen, want dit hebben ze nog nooit meegemaakt!!

Daarnaast vertrek ik vrijdag ook om met Nela, Annika en haar vriend 4 dagen naar Cape Town te gaan! Het moment dat ik terug ga naar Tzaneen, nemen zij het vliegtuig naar Duitsland. Het wordt een gigantische experience, ik had het ook last minute geboekt, omdat het toch iets is wat je gewoon gedaan moet hebben als je in Zuid Afrika bent. Ik heb er onwijs veel zin in, het zal een enorm verschil zijn met het leven hier in de arme omgeving!

Een kus en nog heel veel groetjes xx