PremJee(eeshhh)

Nou maandag begonnen we weer, na die week vakantie. W, A en ik gingen in de Condor (de vrijwillgersauto) naar school. Wat we zagen was niet veel veranderd; de gebouwen, de receptie, de bus met leraren.. maar... geen kinderen?! Blijkbaar komen de leraren op maandagen samen na de vakantie en komen de kinderen een dag later. Na, er was niet veel aan die dag. Behalve de ochtend preach, die was nog nooit zo vrolijk geweest! Er werd gedanst en de liedjes werden zo enthousiast gezongen. Ookal was het maandag, ookal was de vakantie voorbij, er was een geweldige energie.
Dinsdag en woensdag zijn Milly en ik volledige schooldagen nar PremJee gegaan. Een gigantische "supermarkt" waar alles verkocht wordt in de doos, of in zakken van 2 kg tot 10 kg.
We moesten inkopen doen voor de OVC kids, 45 welgeteld.
Milly en ik liepen de redelijk sterk bewaakte winkel binnen. Ik was ook de enige blanke. We hebben de hele tijd zitten lachen; de karren waarmee we de spullen moesten verplaatsen waren moeilijk draaibaar en we moesten de hele tijd de goedkoopste prijzen berekenen. Daarnaast vertelde ze me ook dat de mensen in de winkel waarschijnlijk dachten dat ik de dochter van Milly's baas was. Terwijl ik in werkelijkheid eigenlijk voor háár werk!!
Het waren twee hilarische dagen maar ook vermoeiend! Onze driver, de "vaste chauffeur" van de organisatie, is nogal oud. Dus het koste hem een echt een uur om de auto voor ons klaar te krijgen, want dan ging hij de auto halen, toen bedacht hij dat er olie in moest en moest de auto dus weer even terug.. We hebben ons doodgeërgerd in de auto. Zelfs op woensdag toen we weer naar huis moesten vanaf PremJee, was hij opeens verdwenen! Blijkbaar was hij nog een grote fles cola halen maar ons had hij niets gezegd! Milly vertelde me dat hij 2 telefoons heeft: 1 voor zijn vrouw en de ander voor zijn andere 4 vriendinnen.
Maar.. ze kan niets over hem zeggen, want E zal hem dan laten gaan en dan moet Milly zelf rondrijden en haar rijbewijs heeft ze nog niet! Dus ze neemt het er maar van, dat we een driver hebben.
Donderdag hebben we alles in dozen gestopt. De aardappelen, uien en rode bieten moesten we uit de zakken halen, en in nieuwe netjes stoppen: wat een werk was dat..
Vrijdag begonnen we met de dozen uit te delen in het dorp.
Er worden ongeveer 22 gesponsord door een organisatie Mohau nog eens 19 door een Duitse organisatie genaamd My Kids, de rest wordt gesponsord door andere mensen (waaronder veel voormalige vrijwilligers!). Als je een kind wilt sponsoren met eten betaal je ongeveer "maar" 180-280 euro per jaar, oftewel 25 euro per maand. Daarmee krijgen ze om de zoveel tijd een hoeveelheid eten. En daar maak je ze dolgelukkig mee, je kan het je niet voorstellen. De moeders blijven je handen schudden.
We kwamen langs een jongetje Tshepiso, het jongetje met HIV, hij wordt ok gesponsord. Ookal voelde hij zich onwijs ziek, hij kwam speciaal naar buiten om de foto te nemen (foto's van de kinderen met de doos moet; anders kunnen we niets bewijzen aan de sponsoren) en ons nog een dikke knuffel te geven. In een ander gezin werden 2 kinderen gesponsord; een meisje had kanker aan de rechterkant van haar gezicht- het stopte maar niet met groeien. Ook bij haar was er een enorme lach te zien toen we haar de inhoud van de doos lieten zien.
Mensen uit het dorp vinden het fantastisch als we langsrijden en zwaaien en "thobela" roepen. En why? Eigenlijk zijn ze helemaal niet zo fan van blanke mensen, ze zijn hebberig en stelen van elkaar. Ze roddelen en liegen. Maar toch... je kan ze onwijs blij maken met heel weinig. En ik denk dat dat het bijzonderste is wat je ontdekt als je hier bent.
De zwarte bevolking is niet heilig, ze zijn niet altijd dankbaar, ze zijn niet allemaal betrouwbaar. Maar ze stralen wel liefde uit, ze vragen hoe het gaat, ze hebben waardering als je hen helpt. Het gaat bij dit vrijwilligerswerk er niet om dat je de waardering krijgt, om eerlijk te zijn was er voor mij niets beters afgelopen weken, en ook zeker deze "uitdeeldagen", dat je pas echt vrijwilligerswerk aan het doen bent, als het jouzelf ook gelukkig maakt om anderen blij te maken. Niet om te denken dat je 'hun leven verandert', want dat doe je echt niet. Alsof ze JOU daarom dankbaar zijn. Het gaat erom dat ze het fijn vinden dat je er bent, dat je hun helpt, dat ze van je kunnen leren en dat ze zien dat ze geholpen worden (of dat nou door jou is of iemand anders). Zonder "care" kan je niets doen hier, je kan niet voor 2 maanden hier zitten als je niet blij wordt van iedereen die naar je glimlacht.

Het is zo'n andere mentaliteit in Nederland. Niet dat ze 'socialer' zijn dan wij overigens, we moeten niet vergeten dat de meerderheid nog steeds 5 vrouwen hebben, overal kinderen die ze niet kunnen onderhouden, mishandelen en verkrachten. Het is moeilijk een oordeel te vellen. Het lijkt allemaal onecht, als ze vriendelijk met anderen omgaan, respect tonen voor 'ons blanken' wetend dat ze deze zaken thuis uitvoeren..
Ik hou het er eigenlijk gewoon bij dat ik het hoe dan ook fijn vind dat ze zo open en gezellig zijn. Het voelt heel goed om gewoon te praten bij de kassa alsof er geen "gedragsregels" zijn tussen klant en verkoper. Alsof iedereen elkaar kent en dat je gewoon een high five krijgt van een bewaker! Alles en iedereen heeft een donkere kant, het gaat erom dat hier in deze plek iedereen toch probeert van elkaar te houden en een unity te vormen.

In het weekend waren Alex (de nieuwe vrijwilligster) en ik alleen thuis. De rest hadden andere plannen voor die twee dagen. Op zondag zaten we voor 8 uur zonder elektriciteit! Eerst dachten we dat het loadshedding was, maar na 4 uur was het nog steeds niet opgelost.. dus misschien was het wel 6 uur? Eenmaal om 16.30 kwam de man van E met Foster (een van de werkers) de elektriciteit maken- er was namelijk iets doorgebrand... Als we dat nou s'ochtends hadden geweten!!!

Maandag heb ik de hele dag powepoints gemaakt en opgezocht voor sir Cosmas, voor de groepen 4-7. Ik mag vandaag zelfs de les doen! Het is een technologie les over foodprocessing en de vluchtelingen die moeten leven met emergency food die aan hun gegeven wordt. Dus de geblikte producten.
Het wordt heel spannend! Ik heb nog nooit les gegeven, dus laten we hopen dat het een gezellige les wordt. Gelukkig is het voor grade 7.
En uiteindelijk was het gewoon onwijs gezellig. Sir Cosmas vindt het heel fijn dat ik hem kan helpen met huiswerk nakijken en examens schrijven. Hij vertelde me dat waar hij vandaan komt, in Zimbabwe het normaal is om ( net als ons ) veelzijdig onderwijs te krijgen, hier hebben ze geen biologie lessen, of geschiedenis. Sir Cosmas weet waarschijnlijk meer over de geschiedenis van dit land dan sommige Afrikaners!

En dan te bedenken dat ik volgende week wegga... Ik ben al bezig met m'n afscheidstegel. Iedere vrijwilliger schildert aan het eind van z'n verblijf een tegel, die ze dan aan de buitenkant van het gebouw hangen. Er wordt dan een soort memorialwall gemaakt met de tegels van alle vrijwilligers uit elk land. Maar ik denk dat ik het schilderen nog even uitstel. Dat zal al als een officieel vaarwel voelen:(

Thobela en een kus xx